Het hoofd haaks op de romp en sturend met de ellebogen, om de handen vrij te hebben voor de smartphone. Dat is doorgaans de fietshouding van de hedendaagse jeugd. Degenen die de fiets zijn ontgroeid, besturen met de ene hand losjes hun scooter en met de andere stevig hun mobieltje.Weinig diepgang
Sneu
Op mij komt dit gedrag wat sneu over. Want hoe leeg is je wereld als hij gevuld moet worden met gsm-spelletje waarvan scores je eigenwaarde maken of breken? Hoe eenzaam ben je, als je altijd maar bereikbaar moet zijn? Slaaf van je “vrienden” waarvan je niks mag missen, omdat ze je anders misschien ontvrienden. En hoe onzeker ben je, wanneer je met een gemaakt glimlachje aan ieder voorbijganger wilt laten zien, dat je vriendenschare zo groot is, dat er zelfs tijdens fietstijd onderhoud aan moet worden gepleegd?
Weinig diepgang
En waar gaan die fietsgesprekken dan over? Zijn ze diepgaand? Vragen die totaal niet relevant zijn, want het gaat niet om de boodschap, maar om het in contact zijn. Vandaar dat de berichten veelal dit soort inhoud hebben: “zit nu op de fiets” “school was balen” “shit alweer regen” . En zo heel af en toe komt er iets zinnigs langs. Zoals: “zojuist een frontale botsing gehad.” Een boodschap die natuurlijk driftig wordt gedeeld.
Smartphone doet het nog
Maar pas echte impact heeft déze boodschap van het slachtoffer: “phone doet ut nog!” De 24 uur daarna stromen de blijken van meeleven binnen “geweeeeeldig!!!!!”, “welk merk heb je? die wil ik ook!” “hoest bereik in het ziekenhuis?”, en na de eerste selfie: “heftuuuug. Vette selfie!!!!”
Crisismomenten
Wist u trouwens dat er een oplader voor de smartphone te koop is, die werkt op een fietsdynamo? De usb-bike. Denkwerk van een student die tijdens het fietsen een paniekaanval kreeg, omdat hij zonder stroom kwam te zitten. Ja, de meeste innovatieve ideeën worden geboren op crisismomenten…
Henk van Blijderveen
Geef een reactie